A miña historia no instituto

11.12.06

Tras los libros



A golpes, contra el suelo,
desahoga su rabia y su miedo.
Intenta comprender,
porque sufrir le toca a él.
Despierta llorando,
en medio de su noche oscura,
y en su soledad.
Se encuentra sentado,
al borde del abismo y el dolor,
lo empuja sin piedad.
Se esconde tras los libros,
ya ni en la escuela lo dejan,
notitas de amenazas que le llegan a su mesa.
La paciencia se le agota,
y no sabe bien q hacer,
Si contar lo que le pasa,
o guardárselo pa'el.
Y rompe a llorar cada despertar,
por miedo a enfrentarse a su dura realidad.
No entiende por qué, se debe callar,
y el miedo roba las palabras para hablar.
Intenta reír, hablar sin temblar,
pero los insultos duelen más que cada golpe que le dan.
Solo piensa que es mejor no haber nacido,
que vivir para llorar.
Empieza otro día,
dispuesto a romper su cobardía.
No quiere sufrir más,
y esta cansado de llorar.
Le cuenta a sus padres,
cada golpe y cada insulto
que ha tenido que aguantar.
Confía y no huye,
por fin se queda atrás,
su oscura realidad.
Ya no se encuentra solo,
tiene alguien a su lado.
Ellos le dan la vida,
que a la fuerza le quitaron.
Y sufrieron en silencio todo lo que sufrió él,
ahora el miedo se ha acabado,
y forma parte de su ayer.
Y rompe a reír, cada despertar,
sin miedo a enfrentarse, a su nueva realidad.
No entiende por que se pudo callar,
y el miedo robo las palabras para hablar.
Ya puede reír, hablar sin temblar,
se siente arropado por personas,
que por siempre le querrán.
Ahora, piensa que es mejor haber hablado...
Y rompe a reír, cada despertar,
sin miedo a enfrentarse, a su nueva realidad.
No entiende por qué se pudo callar,
y el miedo robó las palabras para hablar.
Ya puede reír, hablar sin temblar,
se siente arropado por personas
que por siempre le querrán.
Ahora, piensa que es mejor haber hablado...
que vivir para llorar.
Kiko y Sara

Esta é unha canción que me gusta moito porque fala da violencia entre compañeiros e son cousas que pasan na realidade. Seguro que estades cansados de ver como abusan dunha persoa os que se cren mellor que os demais. Espero que vos guste tanto coma a min e que non permitades que estas cousas ocorran.